سخن نخست

بهار می ‏آید؛ با پیاله ‏های پاکیزه باران و عیدانه رستن ؛ و می ‏شوید غبار سرما و خمودگی را .

زمین ، دروازه ‏های زیستن را می‏ گشاید و ما ، آراسته و زلال ، به استقبال آفتاب می‏ رویم .

دل ‏هایمان ، خجسته این همه مبارک ‏باد و گام ‏هایمان ، مصمم و امیدوار ، می ‏روند تا پیک مهربانی و صمیمیت باشند ، تا خانه ‏های دوستی ، با نفس‏ های تبریک و مهر ، پیوند بخورد و دستان عشق ، زنگار بشوید از هرچه بی‏ تپشی و سکون .

 شهر ، لبخند می ‏زند چهره ی مهربان بهار را و عابران که دل تکانده ‏اند از گرد و غبار ناراستی ، دست در دست نسیم ، رهسپار جشن طبیعت می ‏شوند .

بهار می ‏آید و ما وسعت روشنایی را به شور می‏ نشینیم...

 

 

بوی بهار، در لا به‏ لای برگ‏ ها می‏ پیچد. عطر سوسن، هوای صبحگاهی را مست می‏کند.

میخک، رز و محمدی، بوی زندگی و تازگی را میان باغچه می‏ پراکنند.

نسیم خوش بهاری، طبیعتی تازه را نوید می‏دهد.

برگ‏ ها جان می‏گیرند و چشم‏اندازی سبز، از پس پنجره‏ های گشوده، جلوه‏ گری می‏ کند.

سفره‏ های سخاوت و یک رنگی، پهن می‏شوند. بوی سبزه در فضای رنگارنگ سفره می‏ پیچد.

عطر سیب‏ های سرخ، جای دیگری میان این همه، باز می‏کند.

دل‏ های یکرنگ و باصفا، آماده می‏شوند تا به ثانیه‏ های تازه زندگی وارد شوند.

تیک تاک ساعت، فضای پر سکوت خانه را پر می‏کند.

چیزی به ثانیه‏ های آغازین سال نو نمانده است.

یک سال گذشت و واپسین ثانیه، فاصله میان زمان‏ ها را دو نیمه کرد.

«یا مقلب القلوب و الابصار،

یا مدبر اللیل و النهار،

یا محول الحول و الاحوال،

حوّل حالنا الی احسن الحال.»

چشم‏ ها به روشنی باز می‏شوند و دل‏ ها به یکدیگر نزدیک،

و قلب‏ ها آرامش دوباره می‏ یابند در حلول سال نو و دل گرم به آتیه‏ های مهربانی و صفا می‏شود.

احساس بهار، نیلوفرانه بر اندام طبیعت می‏ پیچد و زمستان کوچ می‏کند...