کوه های سر به فلک کشیده سنگی...
کوه هایی که قامت بلند کرده اند بر پهنای دشت های پهناور.
و میتوان دید رویش نرم و لطیف درختان و سبزه ها را بر روی آن.
نه آبی می گذرد و نه خاک مرغوبی دارد.
همه اش سنگ، سنگ، سنگ.
این باور امید است.
که حتی در دل کوهی از سنگ می توان رویید.
باید رویش را باور داشت.
به نام خدایی که در این نزدیکی است...
ای انسان خاکی؛
بدون خداوند هیچ چیز نیستی...
حکایت همون ضرب المثل معروفه؛ یادتونه که:
با خدا باش و پادشاهی کن؛بی خدا باش و هر چه خواهی کن...
شاید بپرسین که چرا با این شروع کردم؟
خواستم بگم که هر چی دارم و داریم و نداریم و خواهیم داشت و نخواهیم داشت به یمن اونه و راضیم به رضای خودش!که اگه اون از ما راضی بشه همه از ما راضی میشن./
امروز خیلی دارم فک می کنم به خیلی از خیلی هایمان!
خیلی هایمان به یه جایی و جایگاهی که می رسیم فک می کنیم، اینجا انتهای خوشبختی است!
یه حباب تو خالی از خودمون درست می کنیم و بهش جوری می نازیم که انگار دیگر رو دست نداریم!
ولی تو زندگی هم باید یه موقع هایی گذاشت و رفت...نه اینکه کلا بروی ها!نه!
باید یکم بیای بیرون ازش(از شرایطش)؛بعد به پرسپکتیوش(نمایه اش) نیگاه کنی!
و ببینی چی هستی!کی هستی!کجایی؟؟و میخوای به کجا بری!
بعض موقع ها یادمون میره گه چی هستیم و کی هستم و مقصدمون کجاست؟!
از همین امروز تصمیم گرفتم دوباره بایستم و ببینم کجام و میخوام چیکار کنم!
شاید باید از نو یه چیزایی رو شروع کنم و باید به یه چیزایی خاتمه بدم!
زندگی هم همیشه به نفع تو نیست!
امروز شاید به دیدگاه خیلی ها روز شکست توست ولی به دید تو میتونه روز آماده شدن برای شکستی سخت بر زندگی باشد.
من مطمئنم که ما می تونیم!
فقط کافیه بخوایم...
