زنبور عسل

توبه، بازگشت از گناه است. اما «اوبه» بازگشت است. زنبور عسل را اوّاب می‌گویند چون زیاد می‌رود و باز می‌گردد و در هر بازگشت شهدی همراه می‌آورد و عسلی می‌سازد .

ما کوچک‌تر که بودیم، برای خرید نان و ماست، روانه‌ی بازارمان می‌کردند. ما در راه به هر چیزی روی می‌آوردیم، چرخ و فلک می‌دیدیم، می‌ایستادیم. دعوا می‌دیدیم به دنبال ماجرا می‌رفتیم. ما برای خرید رفته بودیم و جمعی بر سر سفره منتظرمان بودند، اما بی‌خیال به هر چیزی چشم می‌دوختیم، به هر جمعی می‌پیوستیم و به جای آوردن نان و ماست بر سر سفره باید در خیابان‌ها و کوچه‌ها و کلانتری‌ها سراغ‌مان را می‌گرفتند و در انتظارمان می‌نشستند.

اواب کسی است که می‌رود و باز می‌گردد و مقهور جاذبه‌ها نمی‌شود و دل به هر کششی نمی‌دهد و چشم به هر جلوه‌ای نمی‌دوزد.

«او دنبال کاری است و در تمامی حوادث این کار را فراموش نمی‌کند» و در هر برخوردی با هر گلی شیره‌اش را می‌مکد و حاصلش را می‌آورد.

عبدی را خدا می‌ستاید که دامن او را خار حادثه‌ها و جاذبه‌ها نمی‌چسبد و کشش‌های زمینی او را سنگین نمی‌کند و در خود نگه نمی‌دارد؛ «نعم العبد»، چرا؟ «انّه اوّاب».

او بازگشت دارد و زیاد به سوی خدا روی می‌آورد، نه این که حرکتی نداشته باشد، برخوردی نداشته باشد، نه، در تمامی حرکت‌ها مقصد را می‌شناسد و در تمامی برخوردها کار خود را فراموش نمی‌کند. اسب‌های زیبا و مرکب‌های رام و خانه‌های راحت، او را با خود نمی‌برند، که او این همه را با خود می‌آورد و شهد و حاصل‌ش را در نزد خدا جمع می‌کند و برای او می‌خواهد.

برگرفته از کتاب «آیه های سبز» اثر استاد علی صفایی حائری(عین.صاد)