باز دلم به هوای حرم بانو هوایی گشته...

باز دلم به غوغای نسیم خوش رحمت از نگین درخشان قم ، هوائی گشته ...
باز دلم دیوانه وار به در دیوار قفس می کوبد تا منفذی بیابد ... 
باز دلم چون چراغ خاموشی خود را به نور منیره مقدسی جلا می دهد .
باز دلم غم و درد را بر باد نسیان سپرده و گوئی دست رحمتی در این دیار غربت سرمازده ، یافته است .
باز دلم به سان پرنده ای آسیمه سر ، از بند و اسارت سینه ملول خویشتن گریخته ، به سوی کویری که به فیض حضور کریمه ی اهل بیت(س) به دریای عشق مبدل گشته ، پر می کشد .باز دلم وز شور و شوق بهار ، در کویر خویشتن بارانی می شود .